64. Tylko nie to...

Rano ubrałam się, zeszłam na dół, przelotnie chwyciłam ze stołu butelkę soku i udałam się do salonu, gdzie siedział Thomas.
-Cześć- powiedziałam, rzucając się na kanapę obok niego.
-Dzień dobry- odpowiedział z nieprzytomnym spojrzeniem, po czym pocałował mnie w policzek.
-Kacuś?- zachichotałam.
-Tylko troszkę- szepnął- Ale nie mów tak głośno.
-W porządku- rzuciłam teatralnym szeptem po czym pociągnęłam łyk soku patrząc na Thomasa, który kładzie się na kanapie i zamyka oczy.
-Nie śpij!- rzuciłam w niego poduszką.
-Ciiiii- położył palec na usta i śmiesznie mnie ignorował.
-Burak- prychnęłam z uśmiechem. Po chwili usłyszałam kroki na schodach i ktoś wszedł do kuchni.
-Chyba zwariowałeś- zaszczebiotał damski głosik- Nie ośmielisz się- Morgi ze zdziwienia otworzył oczy i spojrzał na mnie unosząc jedną brew.
-Sandra?- bezgłośnie poruszał ustami, a ja pokiwałam głową.
-Nie mogę, ja chcę żeby moje dziecko miało dobry start i godne życie- warknęła najwidoczniej do telefonu- Co mnie to obchodzi? Ten frajer nawet się nie domyśla, jest święcie przekonany, że to on jest ojcem...- zrobiło mi się niedobrze- Zniknij z mojego... naszego życia. Już nie jesteś mi potrzebny- kiedy po kilku sekundach udało mi się wyjść z otumanienia zerwałam się na równe nogi i szybkim krokiem ruszyłam do kuchni.
-Czy ty jesteś normalna, dziewczyno?!- wrzasnęłam.
-O co ci chodzi?- zapytała słabym głosem, po czym głośno przełknęła ślinę.
-O co mi chodzi?! O to, że spieprzyłaś mi całe życie!- usłyszałam głośny tupot na schodach, po czym w pomieszczeniu pojawili się zaalarmowani moimi krzykami Gregor, Maciek i Cristina z Lilly na rękach.
-Co tu się dzieje?- zapytała moja przyjaciółka.
-Co się dzieje?- pisnęłam- To się dzieje, że ten małpiszon zniszczył osiem lat mojego życia. Jednym pieprzonym kłamstwem!- pokazałam na Sandrę.
-To znaczy?- zapytał powoli Schlieri.
-To znaczy, że to nie ty jesteś ojcem tego bachora- pokazałam na jej brzuch- tylko ten fagas, z którym przed chwilą rozmawiała!
-Gregor, to nie prawda. Ona sobie to wszystko zmyśliła żeby nas rozdzielić!- broniła się dziewczyna.
-Kłamiesz jak z nut- zakpił Thomas wkraczając do pomieszczenia- Tak się składa, że ja również słyszałem tę rozmowę.
-Jak mogłaś?- szepnął Schlierenzauer kręcąc głową- zniszczyłaś nam wszystko!
-A co innego mogłam zrobić? Zaszłam w ciążę z jakimś gnojem, który przecież ani mnie ani dziecku nie zapewniłby godnego życia!- krzyknęła- Co innego miałam zrobić? Zobaczyłam cię w klubie kompletnie pijanego, więc postanowiłam skorzystać z okazji. I wiesz co? Wcale nie żałuję- rzuciła kpiącym tonem.
-Ty wstrętna...- wyciągnęłam ręce i miałam ochotę się na nią rzucić.
-Domi!- Maciek chwycił mnie w pasie i odciągnął do tyłu- Nie warto!
-Ciesz się, że jesteś w ciąży, bo miałabyś już rozkwaszony nos- warknęłam, po czym wyrwałam się z objęć Kocura, chwyciłam kluczyki od mojego auta, które leżały na blacie i szybkim krokiem wyszłam z domu.
-Tulph!- usłyszałam za sobą krzyk Cristiny, jednak zignorowałam go i ruszyłam podjazdem w stronę auta. Wsiadłam za kierownicę i odpaliłam silnik. Czułam się podle. Wszystko runęło w gruzach. Nie mogłam w to uwierzyć. Chciałam, żeby okazało się to snem, nieporozumieniem. Łzy napłynęły mi do oczu nieco przysłaniając  widok. Otarłam je przedramieniem i wjechałam na skrzyżowanie. Rozejrzałam się na boki- po lewo tir, prawa wolna. Z całej siły nacisnęłam gaz i ruszyłam z piskiem opon. Kiedy byłam dwadzieścia metrów dalej usłyszałam niepokojący odgłos i tysiąc myśli naraz przebiegło przez moją głowę. Zatrzymałam auto i powoli podniosłam wzrok, by spojrzeć w steczne lusterko.
-O nie, tylko nie to...- szepnęłam, po czym odpięłam pasy i wysiadłam z auta. Widok, który malował się niedaleko przyprawił mnie o mdłości- tir stojący po skosie i białe auto niemal wbite w jego bok.
Błagałam, żeby to nie był mercedes Thomasa z moją przyjaciółką w środku. Podbiegłam bliżej i ugięły się pode mną kolana. Cristina leżała na masce samochodu, spod której ulatniały się gęste kłęby dymu. Przednia szyba auta była całkowicie rozbita, a moja przyjaciółka cała nią pocięta.
-Niech mi pan pomoże!- zawołałam do mężczyzny, który stał najbliżej- Przenieśmy ją na tę trawę- pokazałam na pobocze.
-Niech jej pani nie dotyka! Ona może mieć uszkodzony kręgosłup!- zapiszczała jakaś starsza kobieta.
-Jestem lekarzem!- warknęłam sapiąc- Niech ktoś zadzwoni po pogotowie i sprawdzi co z tym mężczyzną w tirze- poleciłam pochylając się nad przyjaciółką- Cris...- jęknęłam, zalewając się łzami. Dziewczyna była nieprzytomna i cała we krwi. Pochyliłam się nad nią, odchylając jej głowę do tyłu- Cholera- warknęłam, dotykając jej szyi.
-Ma rozbitą głowę!- ktoś krzyknął.
-Oddycha?- zapytałam wnioskując, że chodzi o kierowcę.
-Tak, jest przytomny- zaczęłam mocno uciskać klatkę przyjaciółki.
-Zahamujcie krwawienie- wysapałam.
-Jak?!- zapytał męski głos.
-Czymś czystym! Najlepiej kompresami- jęknęłam- Macie je w apteczkach w autach!- wdmuchałam powietrze w usta Cristiny- No oddychaj!- krzyknęłam, pokornie przyjmując kolejny potok łez płynący po moich policzkach- Błagam, Cris- pisnęłam, nadal mocno uciskając klatkę przyjaciółki- Gdzie to pogotowie?!- dokładnie w tym momencie usłyszałam zbliżający się dźwięk syreny.


WIECIE, MIŁO BY BYŁO GDYBYŚCIE KOMENTOWALI, BO KOMENTARZE KARMIĄ PANIĄ WENĘ, A Z NIĄ OSTATNIO CORAZ BARDZIEJ KRUCHO :c

HALO, JESZCZE JAKIEŚ WASZE BLOGI DOPISAĆ DO LBA? :))))


LINK DO MOJEGO NOWEGO BLOGA ---> http://myjumpingstory.blogspot.com/