4. Stylowe majciochy

-Hm, może usiądziecie?- uśmiechnęłam się zachęcająco
-Nie, dzięki- odpowiedział Gregor patrząc na mnie- My tylko na chwilkę. Wpadliśmy po Maxa. Miał jechać z nami na trening...
-A może pojedziesz z nami?- zapytał Thomas Morgenstern, również łapczywie pożerając każdy szczegół mojej twarzy
-Znaczy... nie chciałabym wam robić kłopotu...- odpowiedziałam nieśmiało splatając dłonie
-To żaden problem- natychmiast odpowiedział Schlieri, a ja miałam wrażenie, że próbuje naśladować moją mamę
-Skoro tak, to chętnie- zagryzłam dolną wargę, nie wiedząc co jeszcze powiedzieć- To... ten, pójdę pospieszyć Maxa- zaczęłam nerwowo pokazywać kciukiem za siebie, po czym odwróciłam się i wbiegłam po schodach.
No nie wierzę, dwóch najlepszych Austriackich skoczków w moim domu. Kurczaczki, inne dziewczyny dałyby się zabić za takie coś, a ja zwiałam. W myślach śmiałam się z siebie i całej tej dziwnej sytuacji.
-Maaax, Gregor i Thomas przyszli- waliłam w drzwi łazienki i usłyszałam odgłos spuszczanej wody. Po chwili niczym syrenka wyłonił się zza drzwi toalety, ujawniając przy tym bardzo nieprzyjemny zapach dobiegający z jej wnętrza.
-Cholera, człowieku, skunks cię tam zaatakował?- zatkałam dłonią nos i zbiegłam na dół, gdzie Morgi i Schlieri brechtali się wniebogłosy- Co jest?- zapytałam zdziwiona, a po chwili domyśliłam się, że musieli słyszeć mój (najwyraźniej podniesiony) głos.
Udałam się w stronę drzwi i włożyłam moje trapery, kurtkę, różową czapkę, którą było widać z odległości 50 metrów, a szyje szczelnie oplotłam szalem.
-A ty gdzie idziesz? Mam nakapować rodzicom?- zapytał Max, patrząc jak się ubieram; najwyraźniej był urażony moimi słowami sprzed kilku minut.
-Nie będziesz musiał, ona jedzie z nami. Już my się nią zaopiekujemy- powiedział Gregor obejmując mnie ramieniem.
-Schlierenzauer, nie pozwalaj sobie- mruknęłam i zrzuciłam jego dłoń z czego Morgi i Max zachichotali- Ja już wyjdę, strasznie mi gorąco- dodałam i wyszłam z domu, a za mną Gregor. Zeszłam po schodach i stojąc na podjeździe zdobyłam się na odwagę i powiedziałam:
-Słuchaj... Przepraszam, że wczoraj byłam taka niemiła...
-Ty mnie... przepraszasz?- zapytał zdziwiony i zmierzwił sobie włosy
-Tak... Chyba tak- mruknęłam i zagryzłam wargę wlepiając wzrok w ziemię- Może nie oceniam cię w stu procentach fair. Nie znam cię, ale to twoje zachowanie wtedy... na tych zawodach... na prawdę mnie tym zirytowałeś. Ty na prawdę nie umiesz przegrywać- podniosłam głowę i uśmiechnęłam się do niego.
-Szczerze powiedziawszy, zdaję sobie z tego sprawe- odpowiedział i zaśmiał się- Może dlatego, że w większości przypadków wygrywam...- spojrzałam w jego oczy. Wcześniej nigdy tego nie zauważyłam, ale były jakieś niezwykłe (zdaję sobie sprawę jak tandetnie to brzmi, ale taka jest prawda). Nie były ani brązowe, ani zielone. W zasadzie coś pomiędzy tymi dwoma odcieniami. Niezwykłe, takie kocie.
-Chodź, wsiądziemy do auta, nie będziemy tu marznąć- powiedział i udał się w stronę stojącego przed bramą czarnego BMW.
-No no, panie Schlierenzauer, ładna bryka- mruknęłam okrążając auto w celu dostania się do drzwi od strony pasażera.
-A bardzo pani dziękuję, pani Tulph- odpowiedział uśmiechając się i zajął miejsce kierowcy- Swoją drogą masz bardzo Niemieckie nazwisko...
-Cóż, podobno mój pradziadek był Niemcem, ale ile w tym prawdy to nie wiem- powiedziałam kładąc dłonie na kolanach i patrząc przed siebie
-Co oni tam robią?- zapytał Gregor, bardziej siebie samego niż mnie, pocierając dłonie. Włączył ogrzewanie i ciepły prąd przeszedł przez moje ciało.
-Wiesz... ostatnio Max podobno strasznie zaczął dbać o swoje włosy...- rzuciłam i oboje wybuchnęliśmy śmiechem.
Oparłam głowę o zagłówek i wyciągnęłam rękę żeby włączyć radio. Odpowiedział mi jedynie szum.
-O co chodzi?- zmarszczyłam brwi i zaczęłam kręcić kulką poszukując stacji.
-W Fulpmes radia nie odbierają...- mruknął Gregor i pochylił się, by wyjąć ze schowka płytę. Otworzył półeczkę i wyjął z niej kilka płyt, najwidoczniej szukając odpowiedniej. W tym samym czasie mój wzrok przykuł czerwony materiał wystający zza zapisanych kartek i aparatu. Wyciągnęłam rękę i wyjęłam ze schowka czerwone stringi.
-Yy, stylowe majciochy, doprawdy. Twoje?- zaśmiałam się i rzuciłam mu nimi w twarz.
-Wiem, że mi nie uwierzysz, ale to Koflera- ściągnął z twarzy majtki, które zawiesiły się na jego bujnych włosach.
-Masz rację, nie uwierzyłam- zaśmiałam się zamykając schowek, do którego Schlieri kilka chwil wcześniej wrzucił bielizne i reszte płyt.
Ah, ten kasanova- pomyślałam.